Ζούμε την μεγαλύτερη χρεοκοπία του καπιταλισμού καθώς φτάσαμε στο σημείο να μας πληρώνει για να καταναλώνουμε. Όμως πρέπει να ειπωθεί ότι η σταδιακή μεταφορά των ζημιών της κρίσης στις πλάτες των φορολογούμενων γίνεται μέσω των κάθε λογής πακέτων ή μέτρων στήριξης.
Βήμα βήμα, σιγά σιγά, στα μουλωχτά, εκατομμύριο με το εκατομμύριο αυξάνονται τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος όλων των κρατών. Τα χρέη των αγορών κοινωνικοποιούνται και γίνονται Δημόσια χρέη. Βήμα το βήμα γίνεται η κλοπή του εθνικού πλούτου κάθε χώρας.
Η ίδια η ιδέα της χώρας του κράτους του συνόλου χρεοκοπεί σταδιακά καθώς μεγαλώνει η φούσκα των δημοσίων χρεών.
Με το φόβο της ανεργίας που θα προκύψει και θα φέρει κοινωνικές ταραχές αν κλείσουν εταιρείες, τα τρομοκρατημένα κράτη πληρώνουν για να τις στηρίξουν και έτσι αγοράζουν χρόνο και ειρήνη ελπίζοντας στην ανάπτυξη. Είναι γνωστό στους παροικούντες ότι η ανάπτυξη θα αργήσει καθώς θα ακολουθηθεί πλάγια κίνηση της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ κατά τόπους η μικρή ανάπτυξη θα ακολουθεί την μικρή συρρίκνωση.
Το λάθος είναι ότι διαβάζουμε την κρίση με όρους 1929 αγνοώντας ότι δεν υπάρχουν τα σύνολα και οι ιδεολογίες του 1929.
Έτσι από την μια στα χρηματιστήρια σπεκουλάρουν με δημόσιο χρήμα, οι τράπεζες είναι και πάλι πρωταθλητές της ανόδου. Ο Dow Jones ξεπέρασε τις 10.000 μονάδες και από την άλλη στις ΗΠΑ 10 εκατομμύρια νοικοκυριά ζουν με κουπόνια και 40.000 είναι νεόπτωχοι. To δολάριο εξαφανίζεται από την λίστα με τα σοβαρά νομίσματα ως αναμένονταν και είχε προβλεφτεί. Και δεν εξεγείρεται κάνεις γιατί απλά υπάρχει ελπίδα.
Σήμερα δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνία, δεν υπάρχει «Δήμος» δεν υπάρχουν ιδεολογίες αλλά μεμονωμένα άτομα και άρα δεν υπάρχει αντίδραση ούτε ενδιαφέρον για αντίδραση. Η όποια αντίδραση κινείται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Στον αντίποδα -τυφλοί από ατομισμό- υπάρχει ατομική ελπίδα και μικρής κλίμακας οργανωμένη και παρωχημένη Βία.
Αλλά και μια καχυποψία ίσως εχθρότητα προς όλους.
Ο Β. Η. OBAMA βρέθηκε εκεί την κατάλληλη στιγμή δημιούργησε και στήριξε την ατομική ελπίδα και φυσικά το νόμπελ ειρήνης το αξίζει. Χωρίς αυτόν στην Αμερική και ίσως στο Δυτικό κόσμο θα σκοτωνόμασταν στους δρόμους μεταξύ μας.
Το επόμενο επεισόδιο όμως της μεγάλης κρίσης στήνεται αυτή την στιγμή που μιλάμε. Τα τοξικά προϊόντα της αγοράς συσσωρεύονται στον πυρήνα του κάθε κράτους και θα σκάσουν διαλύοντας κάθε έννοια συνοχής σκοτώνοντας και αυτή ακόμη την ελπίδα. Σύντομα ο μέσος Αμερικανός θα δει την ακρίβεια να εισβάλει στον κόσμο του, ενώ οι Ευρωπαίοι φτωχαίνουν πιο αργά και χάνουν ως σύνολο. Οι υπόλοιποι είναι ήδη πάμφτωχοι για να αντιληφθούν τη διαφορά.
Κάποτε ο πόλεμος θα ήταν μια λύση αλλά τώρα κανείς δεν φαίνεται να έχει όρεξη για αυτόν. Δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνία, δεν υπάρχει Δήμος δεν υπάρχουν ιδεολογίες. Δεν υπάρχουν ηγέτες. Στην Ελλάδα ως πνιγμένοι πιανόμαστε από τα μαλλιά μας. Το κεφάλαιο δεν έχει εθνικότητα και άρα δεν υπάρχει ορατός εχθρός για να κάνουμε πόλεμο. Η ίδια η ιδέα της χώρας του κράτους του συνόλου χρεοκοπεί ταχύτερα από ποτέ. Χρεοκοπεί υπέρ της παγκοσμιοποίησης και την ίδια στιγμή το άτομο, το ωμό, το βίαιο, το αδίστακτο, ήδη κυριαρχεί ως στάση ζωής.
Ο εχθρός είναι δίπλα συμπολίτης συγκάτοικος μας ίσως, χαμογελαστός πλούσιος και ασφαλής. Αν δεν πλήξουμε αν δεν χαθούμε θα τον σκοτώσουμε μια μέρα γιατί έτσι θα δώσουμε άλλοθι στην αποτυχία μας.
Αν δεν ήταν ο ΟΒΑΜΑ, οι εκλογές στην Ελλάδα, η διαφαινόμενη πτώση του Μπράουν στην Αγγλία, τα Ροζ σκάνδαλα στην Ιταλία, η Κάρλα Μπρούνι στη Γαλλία, θα το είχαμε κάνει.
Η πολιτική δράση πλέον ορίζεται από το: Δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ αλλά τι πρέπει να γίνει. Μα όλοι θα φωνάξουμε σε ότι και να γίνει.
Υπάρχει μια καχυποψία ίσως εχθρότητα προς όλους.
Η πράσινη ανάπτυξη δεν είναι ιδεολογία, αλλά τεχνική. Χρειάζεται άμεσα μια ιδεολογία όχι τόσο για να την κάνουμε πράξη αλλά για την πειθαρχία που κρύβει μέσα της. Χρειάζεται οργάνωση για να βγει η αντίδραση λελογισμένη.
Αλλιώς, Είμαστε Χαμένοι.
Και το σχόλιό μου:
Οι ιδεολογίες προσπάθησαν να δώσουν ελευθερία στον άνθρωπο, αλλά δυστυχώς κατάντησαν να δημιουργήσουν μόνο πειθήνιους κομματικούς στρατούς έτοιμους να καταβαραθρωθούν κάτω από τα δογματικώς ορθά κελεύσματα των ηγεσιών τους.
Αυτό που αμφισβητείται σήμερα αισθητά και σοβαρά είναι αυτή η ίδια η οργάνωση της κοινωνίας.
Από τη στιγμή που το αστικό, το ημι-αστικό, ή το προλεταριακό κράτος δε μπόρεσαν, ή δεν ήθελαν, να απαλείψουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ήταν και είναι καταδικασμένα στον κοινωνικό αφανισμό τους.
Όταν κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ένα joker του 1.000.000 ευρώ, όταν όλοι ζούνε μόνο και μόνο για να σταθούνε κάποια στίγμη πάνω από τον διπλανό τους και όχι δίπλα του, τότε το σύστημα είναι αναγκασμένο να καταρρεύσει. Γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προσφέρει στην κοινωνική οργάνωση εκείνο το πολύτιμο έργο που θα συμμαζέψει την εγγενή αταξία της. Έχουμε ξεφύγει από την έννοια του ατομισμού – ζούμε στην αποχαύνωση ενός καθοδηγούμενου πλουραλισμού.
Είμαστε καταδικασμένοι να περιμένουμε τον αργό και βασανιστικό θάνατό μας, ως σοβαρά εθισμένοι και έρμαια των ζωικών ενστίκτων μας.
Και μιλώντας για πράσινη ανάπτυξη: αν κάποια στιγμή δε μάθουμε να “κλείνουμε το διακόπτη” στις αχαλίνωτες επιθυμίες μας και στον ενεργειακό αγωγό που τις τροφοδοτεί, τότε δε μας φτάνουν ούτε 10 πλανήτες για να διασφαλίσουν την ύπαρξή μας.
Αυτό που ονομάζουμε “αμερικάνικο όνειρο” έγινε τρόπος ζωής σε όλον τον πλανήτη. Μόνο που κανείς δε λογάριασε ότι κανένα “κλειστό” φυσικό σύστημα δεν είναι σε θέση να το υπηρετήσει – παράγει εκθετικά αυξανόμενη κατανάλωση και πολλαπλάσια εξάντληση των φυσικών πόρων.
Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει:
“Η γη μπορεί να μάς ταΐσει όλους.
Δε μπορεί όμως και να μάς ικανοποιήσει όλους.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου