Στο σχήμα αυτό, που μεταφράσαμε από τα αγγλικά, μπορείτε να δείτε μάλλον γνώριμά σας φαινόμενα από την ελληνική αγορά που συνεχιζόμενα οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση του εθνικού προϊόντος.
Αυτή είναι η συνταγή που επέβαλε παλαιότερα το ΔΝΤ σε αρκετές προβληματικές οικονομίες του πλανήτη οδηγώντας τες τελικά στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επίσης, είναι εντελώς δονκιχωτικό να παλεύει ένα κράτος ή ένας οργανισμός με ένα ή δύο μεμονωμένα στάδια του κύκλου - θα πετύχει μικρή καθυστέρηση σπαταλώντας πολύτιμους πόρους, χωρίς να σταματήσει το φαινόμενο.
Η θεωρία που λέει ότι ο κύκλος αυτός καταλήγει σε ισορροπία είναι αμφισβητούμενη και αν τελικά ισχύει, τότε κανείς δεν εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή δε θα επιτευχθεί σε ένα πολύ μικρό ΑΕΠ που ούτως ή άλλως σημαίνει και πάλι οικονομική καταστροφή.
Από την άλλη αυτός ο κύκλος όντως εξαφανίζεται ως δια μαγείας όταν υπάρχει "ανάπτυξη". Η λέξη αυτή από μόνη της δε σημαίνει και πολλά, αφού σε στεγνά οικονομικά σημαίνει αύξηση του εθνικού προϊόντος. Όταν, όμως, επικαλείται κάποιος αυτή τη "μαγική λέξη" ως λύση του προβλήματος...
είναι τόσο κουτό, αφού μοιάζει με το να λέει ότι θα καταπολεμήσει τη μείωση του ΑΕΠ επιβάλλοντας αύξηση του ΑΕΠ - είναι σα να προβάλεις το ίδιο το θετικό αποτέλεσμα ως λύση του προβλήματος χωρίς να εξηγείς τον τρόπο που θα φτάσεις σ' αυτό.
Η λύση του προβλήματος δεν έπαψε ποτέ μέσα στην ανθρώπινη ιστορία να κρύβεται πίσω από τους 5 θεμελιώδεις συντελεστές της παραγωγής: την Εργασία, τους Φυσικούς Πόρους, το Κεφάλαιο ως Επένδυση, την Τεχνολογία και την Επιχειρηματική Δραστηριότητα. Η μεγάλη διαφορά της εποχής μας από τις προηγούμενες είναι η Παγκοσμιοποίηση των Αγορών. Είναι πλέον από ασύμφορο έως αδύνατο να παράγεις κάτι που θα απευθύνεται μόνο στα στενά πλαίσια της χώρας κράτους, αφού ο καταναλωτής θα προτιμήσει το εισαγόμενο ως φτηνότερο, ή ποιοτικότερο (εκτός κι αν είσαι από τους λίγους που έχουν κερδίσει το παγκόσμιο στοίχημα!).
Εδώ και μία δεκαετία η Ελλάδα άκουγε για την παγκοσμιοποίση, προσπαθώντας ταυτόχρονα να τη δαιμονοποιήσει και να την ξορκίσει σαν κάποιο μακρινό κακό που δε θα έπρεπε ποτέ του να φτάσει στα μέρη μας. Κατά τα άλλα η οικονομική ζωή της χώρας συνέχιζε κατά τα γνωστά των προηγούμενων δεκαετιών στηριζόμενη στις εγχώριες πωλήσεις, στις κοινοτικές επιδοτήσεις, στα δάνεια και στις κρατικές προμήθειες. Κανένας δεν ήθελε να ανακαλύψει το καινούργιο σε κανένα συντελεστή της παραγωγής, παρά μόνο κάποιες μικρές λαμπρές επιχειρηματικές εξαιρέσεις σε τομείς που δεν ελέγχονταν από το κλειστό κύκλωμα κράτους-μεσαζόντων-κρατικοδιαίτων παραγωγών.
Τώρα, όμως, έστω κι αργά οι περισσότεροι διαπιστώνουν το λάθος τους και δυστυχώς σπεύδουν να αναζητήσουν τους ενόχους και όχι τη λύση.
Η πολυπόθητη λύση, φυσικά, είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά επιμένουμε να μη θέλουμε να τη δούμε. Με απλά λόγια περιγράφεται από όλα εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας που μένουν αναξιοποίητα.
Για να αξιοποιηθούν όμως θα πρέπει:
- η Εργασία να συνειδητοποιήσει οτι μπορεί να δουλέψει και σε κάτι άλλο από οτι δούλευε μέχρι σήμερα (δυστυχώς η εμμονή στην εργασιακή σταθερότητα σε τέτοιες περιόδους κρίσεως απλά δυσκολεύει τα πράγματα),
- οι Φυσικοί Πόροι της χώρας να εξερευνηθούν, να χαρτογραφηθούν και να αξιολογηθούν, ή πιο απλά να αναζητηθούν μέσα στον ανεκμετάλλευτο κυκεώνα μελετών και ερευνών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα και στοιβάζονται στα αζήτητα,
- το Κεφάλαιο να συνηδειτοποιήσει οτι χωρίς επένδυση θα βαίνει όλο μειούμενο και να αναζητήσει επιτακτικά από το κράτος και από τη διεθνή αγορά το σωστό τρόπο επένδυσης,
- η Τεχνολογία απλά να αξιοποιηθεί, αφού παραμένει κι αυτή μέχρι σήμερα στα αζήτητα, δεδομένου ότι το ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό της χώρας μας είναι ανενεργό και αναξιοποίητο, ενώ η σχέση της εγχώριας παραγωγής με τα ερευνητικά ακαδημαϊκά ιδρύματα είναι από προσποιητή για τις επιδοτήσεις, έως ανύπαρκτη, και
- η Επιχειρηματική Δραστηριότητα να απεμπλακεί από τη γραφειοκρατία και την άδικη φορολόγηση - η φορολόγηση δεν πρέπει να εστιάζεται στην επιχείρηση, αλλά στα φυσικά πρόσωπα που νέμονται τους καρπούς της. Επίσης, οι επιχειρηματίες να έχουν πλέον το βλέμα τους στραμένο στην παγκόσμια αγορά, αξιοποιώντας όλους τους προηγούμενους συντελεστές της παραγωγής που διαθέτει η χώρα μας στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό (στο κάτω κάτω οφείλουν το "είναι" τους στη χώρα που τους μεγάλωσε).
Τέλος, το κράτος καλείται να συντονίσει όλους αυτούς τους συντελεστές, ακόμα και προκαλώντας το ίδιο την εκμετάλλευση αυτών των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας που παραμένουν ανεκμετάλλευτα.
Βέβαια, όλα αυτά δε γίνονται ως δια μαγείας από τη μια μέρα στην άλλη και προφανώς δε θα υλοποιηθούν αν το κράτος δε φροντίσει να γίνει καλός συντονιστής, που δε θα ποδηγετεί την επιχειρηματική δραστηριότητα, που θα τονώσει την ελευθερία του επιχειρείν και ίσως το πλέον σημαντικό που θα αναπτύξει το κοινωνικό κεφάλαιο της χώρας, δηλαδή την κοινωνική συνεργασία και όχι την κοινωνική αντιπαλότητα, μέσα από την αξιοποίηση όλου του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.
Φυσικά είναι πολύ αργά για να συζητάμε το ποιο κόμμα θα τα πετύχει όλα αυτά και ποιο θα καταλάβει την κυβέρνηση, αλλά αν μπορούμε όλοι μαζί ως Έλληνες να τα πετύχουμε. Είναι σίγουρο ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας απαιτεί από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, με αντίτιμο αποτυχίας για τους πολιτικούς την πλήρη απαξίωσή τους συνολικά και ότι άλλο σημαίνει έμπρακτα αυτό.
typhoon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου