Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Τα βασικά μεγέθη αλλά και οι κίνδυνοι για το σχέδιο ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας


Η ελληνική κυβέρνηση και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποκινούμενες από το ΔΝΤ, έγιναν τελικά ρεαλιστές σε ότι αφορά τη φρικτή οικονομική κατάσταση  που επικρατεί στην Ελλάδα. Εγκατέλειψαν τους προηγούμενους γύρους των αισιόδοξων προβλέψεων και τελικά έχουν τώρα υιοθετήσει την πολύ χειρότερη περίπτωση. Αυτό το νέο πρόγραμμα οδηγεί σε "δημοσιονομικές διορθώσεις", δηλαδή σε περικοπή του δημοσίου ελλείμματος κυρίως μέσω περικοπής δαπανών, που συνολικά είναι:

11% του ΑΕΠ για το 2010,
4,3% για το 2011 και
2% για το 2012 και 2013. 

Ο λόγος του συνολικού χρέους προς το ΑΕΠ θα κορυφωθεί στο 149% στα έτη 2012-13 και στη συνέχεια θα ξεκινήσει μία ομαλή ολίσθηση προς χαμηλότερα λογικά επίπεδα.

Ο Daniel Gros, ένας διαπρεπής οικονομολόγος σε θέματα της ευρωζώνης με έδρα τις Βρυξέλλες, ισχυρίζεται ότι για κάθε 1% επί του ΑΕΠ μείωση των δημοσίων δαπανών στην Ελλάδα, η συνολική ζήτηση στη χώρα πέφτει κατά 2,5% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, αν η Ελληνική κυβέρνηση μειώσει τις δαπάνες κατά 15% του ΑΕΠ, τότε η αρχική επίπτωση στη ζήτηση (δηλ. το σοκ ύφεσης) θα μπορούσε να φτάσει πάνω από 30% του ΑΕΠ . 

Προφανώς αυτός ο απλός κανόνας σίγουρα δε μπορεί να ισχύει για τόσο μεγάλες μεταβολές, αλλά δείχνει ότι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει μία πολύ βαθιά ύφεση. Η πρόβλεψη αυτή οδηγεί σε ουσιαστική αβεβαιότητα γύρω από το πόσο άσχημα θα μπορούσε να πάει η ελληνική οικονομία.
Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο θεωρεί ότι το ελληνικό ΑΕΠ θα πέσει 4% φέτος και στη συνέχεια άλλο ένα 2,6% το 2011, ενώ θα ανακάμψει σε θετική ανάπτυξη από το 2012 και μετά.

Αυτά τα νούμερα δείχνουν εξαιρετικά αισιόδοξα, ειδικά μπροστά στην κοινωνική αναταραχή που σαρώνει αυτή τη στιγμή την Ελλάδα, αλλά και μπροστά στη βαθιά εχθρικότητα που εκφράστηκε προς τη χώρα από κάποιους πολιτικούς κύκλους της βόρειας Ευρώπης...

Η συνέχεια του άρθρου δικαιολογεί τον τίτλο του που είναι:
"It’s Not About Greece Anymore" - "Δεν πρόκειται πλέον μόνο για την Ελλάδα" (αλλά για όλη την Ευρώπη). Το άρθρο δημοσιεύτηκε στους The New York Times στις 6 Μαΐου 2010.

Σχόλιο typhoon: Το νέο σχέδιο έχει όντως σοβαρές προοπτικές επιτυχίας, ειδικά αν το θέμα της ύφεσης αντιμετωπιστεί με σημαντική επιτάχυνση των εισροών από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ (μία παράμετρος που στις ΗΠΑ δε γνωρίζουν καλά και συνήθως τείνουν να αγνοούν).
Αυτό που κατά τη γνώμη μας πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι η πιθανότητα σοβαρής πληθωριστικής ύφεσης (inflationary depression), αφού κάτι τέτοιο έχει τη δυνατότητα να αναστείλει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης (ή στην κυριολεξία να εμποδισει τον περιορισμό της ύφεσης σε λογικά επίπεδα).


Διάγραμμα από το άρθρο με τίτλο

2 σχόλια:

Pausanias είπε...

Να συμφωνήσω με τις επισημάνσεις σου αλλά φοβάμαι, για πολύ συγκεκριμένους λόγους ότι θα δικαιωθεί ο άλλος.
Δυστυχώς η φιλοσοφία του φορολογικού κινήθηκε στα ρηχά και γνωστά χωρίς τίποτα το ρηξικέλευθο για την ανάπτυξη από την μια αλλά και την σύλληψη της φοροδιαφυγής και την μείωση των περιθωρίων κέρδους από την άλλη.
Ακόμη η όποια στόχευση για ανάπτυξη είναι στα λόγια παλεύοντας ανάμεσα στον συντηρητικό κύριο Παπακωνσταντίνου και την υπερβολικά αισιόδοξη κα Κατσέλη αλλά και την αναποτελεσματικότητα σε κρίσιμους τομείς όπως η Γεωργία οι ΑΠΕ και η Δημόσια διοίκηση.
Αν είχε γίνει έστω και ένα μικρό βήμα θα ήμουν αισιόδοξος και θα ανησυχούσα μόνο για το πότε.
Δυστυχώς ακόμη είμαστε στο αν.

typhoon είπε...

Ακριβώς αυτό επισημαίνω κι εγώ, αγαπητέ φίλε Παυσανία.
Η επιτυχία του σχεδίου βρίσκεται στην ανάπτυξη (ή κυριολεκτικά μιλώντας, στον περιορισμό της ύφεσης), δηλαδή στην ουσία στα χέρια της κ.Κατσέλη. Η χρηματοδότηση αναπτυξιακών δράσεων από το ΕΣΠΑ, το ταχύτερο δυνατόν, μπορεί να συγκρατήσει την ύφεση μέσα στο 2010 γύρω από το λογικό 4% που προβλέπει τώρα ο κ. Παπακωνσταντίνου και εδώ και πολύ καιρό είχε προβλέψει η Deutsche Bank.
Πέραν αυτού, τονίζω ότι οι επιπλέον φόροι οδηγούν σε αναγκαστικές πληθωριστικές πιέσεις, που με τη σειρά τους αυξάνουν τα επιτόκια των τραπεζών, κάνοντας τις επενδυτικές προσπάθειες ακριβότερες, ή και ανύπαρκτες. Αυτό καλείται να καλύψει το Υπουργείο Οικονομίας με τη χρήση επενδυτικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων, που άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι προσφέρουν κάποιες φορές φτηνό, κάποιες φορές άτοκο και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και δωρεάν χρήμα.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δε μπορεί να περιορίζεται αποκλειστικά στην ενίσχυση των τραπεζών, αφού επιχειρήσεις είναι κι αυτές και όπως όλες οι άλλες αναζητούν το μέγιστο δυνατό κέρδος. Χρειάζεται προκηρύξεις και διάχυση των προγραμμάτων, ώστε να κινηθούν πολυεπίπεδα όλοι οι τομείς της οικονομίας. Είναι ακριβώς η κατάλληλη στιγμή για να δοθούν οι προκαταβολές των έργων και δράσεων, ενώ όλες οι άλλες πληρωμές να γίνονται επί του επιτευχθέντος αποτελέσματος (δηλαδή να πληρώνονται οι ήδη γενόμενες δαπάνες, που έχουν ελεγχθεί ως επιλέξιμες).
Παρακινώ, με άλλα λόγια, την κυβέρνηση να σταματήσει επιτέλους αυτό το αφόρητο ψάξιμο του ποιος θα αναλάβει τι και να αναθέσει έργο.
Άλλωστε "το τέλειο είναι ο χειρότερος εχθρός του καλού". Το ρητό φαίνεται να έχει επαληθευτεί με σημαντική έκταση και βάρος, που πλέον πιέζει αφόρητα όλους τους Έλληνες!